Karol Modzelewski kończy 75 lat

Urodził się 23 listopada 1937 w Moskwie. Jest przybranym synem Zygmunta Modzelewskiego, działacza KPP, PPR, PZPR, ministra spraw zagranicznych w PRL. Od 1954 do 1959 roku studiował historię na Uniwersytecie Warszawskim. Był do 1964 roku asystentem na tej uczelni. Za swojego mistrza uważa prof. Aleksandra Gieysztora.

Karol Modzelewski wziął czynny udział w wydarzeniach polskiego Października w 1956 roku. Bywał wówczas na wiecach w Fabryce Samochodów Osobowych na Żeraniu, był pod wrażeniem wystąpień robotniczego przywódcy Lechosława Goździka. W listopadzie 1956 roku został członkiem zarządu Komitetu Uczelnianego ZMS, odpowiadał za kontakty z robotnikami. Był także, do 1964 roku, członkiem PZPR.

W latach 1962-1963 kierował Politycznym Klubem Dyskusyjnym na Uniwersytecie Warszawskim - forum młodych marksistów krytykujących politykę PZPR. Jednym z nich był Jacek Kuroń. Klub został rozwiązany decyzją władz partyjnych.

Karol Modzelewski i Jacek Kuroń opracowali memoriał krytykujący PZPR za odejście od marksizmu zarówno w sprawach politycznych, jak i gospodarczych. Autorzy uznali, że Polską rządzi biurokracja partyjna wyzyskująca klasę robotniczą. Prawdziwy ustrój komunistyczny miał zapanować w wyniku rewolucji. Istniałaby w nim możliwość tworzenia wielu partii robotniczych i związków zawodowych. Pominięta została kwestia zależności od Związku Sowieckiego i niepodległości Polski. Obaj autorzy uznali to później za „błąd świadczący – jak pisał Jacek Kuroń - o tym, w jakiej izolacji od społeczeństwa żyła październikowa lewica”. Władze udaremniły zamiar powielenia i tajnego kolportowania memoriału w zakładach pracy.

W 1964 roku Modzelewski został wykluczony z PZPR i stracił pracę na uczelni. Treść memoriału powtórzona została w „Liście otwartym do członków PZPR”. „Był to dokument kluczowy dla organizowania się ruchu sprzeciwu wobec systemu, jego dosyć trafna analiza i zarazem akt oskarżenia” - powiedział PAP prof. Andrzej Friszke.

W marcu 1965 roku Modzelewski został aresztowany i następnie skazany na 3,5 roku więzienia za nawoływanie w memoriale i liście do obalenia przemocą ustroju politycznego i społeczno-gospodarczego Polski Ludowej oraz rozpowszechnianie fałszywych wiadomości jej dotyczących. Wyrok skazujący otrzymał także Jacek Kuroń.

Karol Modzelewski wyszedł z więzienia w sierpniu 1967. W 1968 roku należał do inicjatorów akcji protestacyjnej przeciw zdjęciu „Dziadów” ze sceny Teatru Narodowego w Warszawie. Był autorem hasła „Niepodległość bez cenzury”, skandowanego podczas ostatniego spektaklu. Włączył się w działalność tzw. komandosów. Aresztowany w marcu 1968, zaliczony został do głównych inspiratorów protestów studenckich. Dostał wyrok 3,5 roku więzienia za udział w związku zmierzającym do realizacji wrogiego PRL programu politycznego.

Po wyjściu z więzienia był, od 1972 roku, pracownikiem naukowym Instytutu Historii Kultury Materialnej PAN we Wrocławiu. Do 1980 roku nie prowadził działalności opozycyjnej. Jednak po protestach robotniczych z czerwca 1976 roku napisał list do I sekretarza KC PZPR Edwarda Gierka protestując przeciw represjom i proponując reformy, w tym autonomię związków zawodowych.

„W latach 1980-1981 Karol Modzelewski był jednym z przywódców i strategów Solidarności, posiadał ogromną zdolność formułowania myśli i wielokrotnie odegrał rolę projektodawcy bardzo ważnych uchwał. Uchwała z 17 września 1980 roku o powstaniu jednego związku zawodowego o nazwie Solidarność jest w ogromnej mierze zasługą Karola Modzelewskiego” - powiedział PAP Friszke.

W listopadzie 1980 roku Karol Modzelewski wraz z Tadeuszem Mazowieckim i Andrzejem Gwiazdą uczestniczył w rozmowach z władzami PRL dotyczących rejestracji NSZZ „Solidarność”. Był członkiem Krajowej Komisji Porozumiewawczej, następnie Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”. Do kwietnia 1981 pełnił funkcję rzecznika prasowego KKP. Zrezygnował z niej w proteście przeciw sposobowi porozumienia się Solidarności z władzami PRL po tzw. prowokacji bydgoskiej (pobicie członków związku, m.in. Jana Rulewskiego) oraz przeciw autorytarnemu stylowi kierowania związkiem przewodniczącego NSZZ „Solidarność” Lecha Wałęsy.

Na posiedzeniu Komisji Krajowej w grudniu 1981 r., przed wprowadzeniem stanu wojennego, użył pod adresem władz słów: „Bój to będzie ich ostatni”. Jak potem tłumaczył, sądził, że wyrażona w tych słowach determinacja Solidarności odwiedzie władze od wprowadzenia stanu wojennego.

Karol Modzelewski został internowany w nocy z 12 na 13 grudnia 1981, po ogłoszeniu stanu wojennego. Po roku został aresztowany pod zarzutem zmierzania do obalenia przemocą ustroju PRL. Wyszedł z więzienia bez procesu, na mocy amnestii z lipca 1984 roku.

Wrócił do pracy naukowej, pracował w Instytucie Historii PAN, następnie w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Wrocławskiego oraz Instytucie Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. W roku 1990 uzyskał tytuł naukowy profesora.

Prof. Henryk Samsonowicz powiedział PAP: „Mam wielkie uznanie dla wytrwałości badawczej i szerokości spojrzenia Karola Modzelewskiego. Jest on autorem dwóch modelowych, nowych zupełnie ujęć nie tylko dotyczących Polski, ale i całej Europy. Pierwsze jego prace dotyczyły organizacji gospodarczej państwa piastowskiego i stworzyły koncepcje tego, jak funkcjonowało w XII i XIII w. państwo oparte o podział pracy wśród ludności zależnej. Jego praca „Barbarzyńska Europa” jest wynikiem długoletnich badań nad tym, czym była wspólnota, która ukształtowała się na gruzach dawnego cesarstwa rzymskiego. Inspirujące sądy Karola Modzelewskiego dotyczyły różnorodności źródeł kultury europejskiej. Na rzymskie instytucje, w tym prawo rzymskie, a także na chrześcijaństwo, nałożyły się obyczaje plemion, które zasiedliły teren cesarstwa rzymskiego: Germanów, Celtów, Słowian, Ugrofinów. Ta wielość modeli ustrojowych stworzyła niepowtarzalny obraz kultury europejskiej. Warto wspomnieć, że Karol Modzelewski pracował naukowo także w więzieniu”.

W roku 1989 Karol Modzelewski został senatorem z listy Komitetu Obywatelskiego Solidarność. Był nim do 1991 roku. Należał do Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego. Był inicjatorem Klubu Parlamentarnego „Solidarność Pracy” i współzałożycielem Unii Pracy, w latach 1992-1995 członkiem tej partii. W 1998 roku został odznaczony, wraz z Jackiem Kuroniem, Orderem Orła Białego przez prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego. W 2005 w wyborach prezydenckich był członkiem komitetu wyborczego Włodzimierza Cimoszewicza. (PAP)

tst/ hes/

Dyskusja na dany temat:

Aktualnie brak wiadomości dla tego tematu. Chcesz być pierwszy ? Napisz wiadomość >

Najświeższe wiadomości IOH News: