Ta historia jest tak niebywała, że jej scenariusz mogło napisać tylko zagmatwane ludzkie życie. W Walimiu, małej miejscowości w woj. dolnośląskim, odkryto przypadkowo 120 klisz ze zdjęciami z lat 1947–1953,dokumentującymi codzienność jego ówczesnych mieszkańców i świat, w którym żyli, a który przeminął bezpowrotnie. Bezcennym znaleziskiem zaopiekował się Łukasz Kazek, dziennikarz regionalny Portalu Historycznego Inne Oblicza Historii, twórca fundacji „Świat, którego już nie ma”. Autorem fotografii był Filip Rozłucki – jeden z pierwszych polskich osadników powojennego Walimia i pierwszy organista tamtejszego kościoła. Chodząc ulicami miasteczka, uwieczniał obiektywem swego amatorskiego aparatu zwyczajne życie zwyczajnych ludzi. Pan Filip zmarł w 2009 r. O swoim zbiorze nikomu nie powiedział. Trafiono na niego podczas robienia porządków. Niepozorne pudło z zapakowanymi kliszami dostało się do rąk Łukasza Kazka, a następnie do laboratorium www.ioh.pl Portalu Historycznego Inne Oblicza Historii , gdzie przystąpiono do ich wywoływania. Tak oto kawałek po kawałku zaczął wyłaniać się unikalny obraz małego miasteczka u podnóża Gór Sowich, który ocalał od zapomnienia dzięki fotografowi – amatorowi. Życie zwykłych ludzi, ulice, skwery, ich radości, zabawy dziecięce, wędrówki po górach ale i także krajobrazy, architektura – jednym słowem świat, którego już nie ma… Do jego całkowitego odsłonięcia zostało jeszcze sporo, do tej pory wywołano około 1/3 klisz, ale już z całą pewnością można stwierdzić, że ich wartość historyczna jest nie do przecenienia. 20 czerwca 2015 roku planowana jest wystawa zdjęć, na którą Łukasz Kazek zamierza zaprosić wszystkich żyjących mieszkańców Walimia i okolic, aby na historycznych fotografiach spróbowali rozpoznać swoich bliskich i znajomych. Warto nadmienić, iż tego samego dnia odbędzie się Festiwal Kuchni Polowych w Walimiu przy Zajeździe Hubert. Przykład walimskich klisz dowodzi, jak ważne jest gromadzenie pamiątek przeszłości, które z pozoru mało istotne, mogą okazać się nad wyraz ważne dla utrwalenia regionalnej tożsamości historycznej, a ta przecież stanowi nieodzowną cząstkę tożsamości całego narodu. Nie dajmy jej zaginąć!
